Przysposobić dziecko może osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych, a więc osoba pełnoletnia i nie ubezwłasnowolniona, posiadająca odpowiednie kwalifikacje, a więc jej postawa życiowa, predyspozycje osobowościowe, umiejętność postępowania z małoletnimi, nawiązanie prawidłowych więzi emocjonalnych, dają rękojmię należytego wywiązywania się z obowiązków wynikających z przysposobienia.
Między przysposabiającym a przysposobionym powinna istnieć odpowiednia różnica wieku (czyli najbardziej zbliżona do naturalnej biologicznie ). Przysposobienie następuje przez orzeczenie sądu. Prawnorodzinny stosunek następuje dopiero w chwili uprawomocnienia się orzeczenia – postanowienia sądowego, które nie może być przez sąd zmienione, ani uchylone.
Przed wydaniem orzeczenia, sąd opiekuńczy zasięga opinii ośrodka adopcyjnego lub dodatkowo rodzinnego ośrodka diagnostyczno-konsultacyjnego na okoliczność określenia tworzących się wzajemnych więzi emocjonalnych oraz czy przysposobienie jest zgodne z dobrem i interesem dziecka. Warunkiem koniecznym do zakwalifikowania dziecka do przysposobienia, jest jego uregulowana sytuacja prawna. Oznacza to, że rodzice wyrazili zgodę na przysposobienie dziecka, lub zostali pozbawieni władzy rodzicielskiej na mocy postanowienia sądowego. Jeżeli biologiczni rodzice wyrazili przed sądem zgodę na przysposobienie dziecka, mogą wycofać się ze swojej decyzji, ale tylko do momentu wszczęcia procesu adopcyjnego (do chwili wpłynięcia do sądu wniosku o przysposobienie).
