Jubileusz Marka Pijarowskiego. Koncert symfoniczny na Ołowiance z udziałem publiczności

Bilety od 22 do 80 zł. Koncert odbędzie się na żywo 21 maja przy 50 proc. udziale publiczności. Zostanie też opublikowany na kanale YouTube filharmonii 28 maja o godz. 19.00. Link do koncertu na kanale YouTube PFB.

Wystąpią:

• Orkiestra Symfoniczna PFB
• Marek Pijarowski – dyrygent
• Krzysztof Jakowicz – skrzypce

Program:

• Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791)
• Uwertura do opery „Uprowadzenie z seraju “ KV 384 [1781-1782]
• Feliks Mendelssohn-Bartholdy (1819-1847)
• Koncert skrzypcowy e-moll op. 64 [1844]
• Allegro molto appassionato
• Andante
• Allegretto non troppo
• Ludwig van Beethoven  (1770-1827)
• II Symfonia D-dur op. 36 [1798-1802]
• Adagio molto – Allegro con brio
• Larghetto
• Scherzo. Allegro
• Allegro molto

Nie tylko o jubilacie

Marek Pijarowski jest dyrygentem, szefem filharmoników poznańskich. Przez wiele lat był szefem filharmoników wrocławskich, a w latach 2002-2005 szefem filharmonii w Łodzi. Kariera Krzysztofa Jakowicza rozpoczęła się na konkursie Wieniawskiego w 1962 r. Wtedy zajął III miejsce i zdobył nagrodę specjalną Henryka Szerynga. Jakowicz jest świetnym wykonawcą muzyki Johanna Sebastiana Bacha, jak i muzyki współczesnej. Szczególnie cenione są jego interpretacje dzieł Witolda Lutosławskiego (cenił je też sam kompozytor). Artysta stale poszerza swój repertuar, poszukując mało znanych pozycji. Swoją niesłabnącą aktywnością, a także niezwykłym urokiem osobistym zjednuje sobie melomanów na estradach całego świata.

O wybranych kompozycjach

Felix Mendelssohn – Bartholdy należy do najbardziej niezwykłych fenomenów w historii muzyki. Wszechstronnie utalentowany, wychował się w bardzo kulturalnej atmosferze, jego dziadek był słynnym filozofem żydowskim. Koncert Mendelssohna jest uważany za jedną z najważniejszych pozycji w literaturze romantycznej. Dzieło to jest bardzo chętnie grywane przez skrzypków, także dzięki temu, że powstało we współpracy z wyśmienitym wirtuozem. Jednocześnie jest to jeden z pierwszych koncertów, w którym części przechodzą w siebie attaca, co miało zapobiec oklaskom po każdej części. Inną ważną cechą jest ominięcie typowej dla klasycznego koncertu ekspozycji orkiestry. Skrzypek wchodzi od razu i podaje pierwszy temat, o niezrównanej piękności. Mendelsohn zrywa ze zwyczajem umieszczenia kadencji pod koniec pierwszej części. Kadencja pojawia się miedzy przetworzeniem i repryzą i jest w całości napisana przez kompozytora, nie zostawiając miejsca na improwizację solisty.
II Symfonia Beethovena postała między 1801 a 1802, w trudnych dla kompozytora czasach. Wtedy, gdy głuchota zaczęła stawać się dla kompozytora poważnym problemem. Jednak w II Symfonii trudno znaleźć ślady ówczesnych przeżyć Beethovena. Poza rozbudowanym, poważnym i wolnym wstępem do I części, z nieoczekiwaną modulacją do b-moll i przejmującymi trylami fletów, cała symfonia kipi wprost radością i energią. Szczególnie widać to w skrajnych częściach i w pełnym kontrastów dynamicznych Scherzu. Prawykonanie II Symfonii miało miejsce w Theater an der Wien w kwietniu 1803 r., a dyrygował sam kompozytor.