Kopia urny twarzowej wydrukowana została w technologii 3D na bazie cyfrowego modelu zabytku. Kierownikiem tego zadania była Ewelina Drozd-Wadyl z Muzeum Archeologicznego w Gdańsku. Realizacją zajęły się: Joanna Jabłońska-Dyrda (główny konserwator zbiorów MAG), Anna Jędrzejczak-Skutnik (Dział Konserwacji MAG) oraz Zofia Grunt (pracownia fotograficzna MAG). Specjalistyczny sprzęt i oprogramowanie zapewniła firma scan3D Szymon Bloch.

Następnie konserwatorzy z muzeum wykonali formę odlewniczą, która posłużyła do odlania z gipsu kilkuset mniejszych urn. Zostaną one wykorzystane przez gdańskich archeologów do przeprowadzenia zajęć edukacyjnych podczas ogólnopolskiego festiwalu „Ścieżki archeologii. Nauka – kultura – popkultura”, który odbędzie się 13-16 czerwca 2019 r. w Biskupinie.

 

Czym jest urna twarzowa?

Zabytkowa urna, a właściwie popielnica twarzowa, jest wytworem kultury pomorskiej. Pochodzi z wczesnej epoki żelaza, z okresu określanego przez archeologów jako Hallstatt D (ok. 500-400 r. p.n.e.). Została odkryta na prastarym cmentarzysku w miejscowości Niepoczołowice w powiecie wejherowskim.

Rozległe cmentarzyska ciałopalne są podstawowymi znaleziskami archeologicznymi dotyczącymi kultury pomorskiej. Do komór grobowych, wykonanych z kamieni i płyt kamiennych, wkładano niegdyś od kilku do kilkunastu popielnic zawierających skremowane kości ludzkie. Na czarnej ceramicznej popielnicy z Niepoczołowic widać wyraźnie wyobrażenie nosa i uszu (stąd określenie: twarzowa), w których tkwią brązowe kolczyki i łańcuszki.

 

 

Popielnica twarzowa

Popielnica twarzowa – oryginalny zabytek. Fot. Zofia Grunt

 

W zbiorach Muzeum Archeologicznego w Gdańsku znajduje się imponująca kolekcja urn twarzowych. Nic zatem dziwnego, że popielnica stała się logotypem i znakiem rozpoznawczym całej placówki. Zabytkowe urny można oglądać na wystawie stałej prezentowanej w Domu Przyrodników przy ul. Mariackiej 25/26.