Dorota Walentynowicz – Oko i Ucho. Narcyz i Echo

Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (fotografia) i Królewskiej Akademii Sztuki w Hadze. Jej instalacje i fotografie wystawiane były między innymi w Muzeum Folkwang w Essen, w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, na Biennale sztuki WRO we Wrocławiu, na festiwalu Transmediale w Berlinie, w Instytucie Mediów V2 w Rotterdamie, w Kunstlerhaus w Wiedniu, w Austriackim Forum Kultury w Warszawie, w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia w Gdańsku, w Muzeum Fotografii w Amsterdamie, w Fundacji Stroom w Hadze, w Galerii Bunkier Sztuki w Krakowie, w Galerii Miejskiej w Gdańsku, w Galerii Lisy Ruyter w Wiedniu oraz w Kunstverein w Salzburgu.

http://dorotawalentynowicz.com

„Oko i Ucho. Narcyz i Echo” to performance multimedialny z wykorzystaniem fortepianu, instrumentów klawiszowych i wielokanałowej instalacji video. Powstał za sprawą dwóch artystek – Doroty (video, oprawa artystyczna, monolit) i Małgorzaty Walentynowicz (fortepian, toy-piano, sampler). Współczesne kompozycje autorstwa Annesley Black, Pawła Hendricha, Ann Cleare, Matthew Shlomowitza i Julii Wolfe ułożone zostały według scenariusza, który pozwolił na rozbudowanie interakcji pomiędzy muzyką, elektroniką, projekcjami video i publicznością̨. Performance wykonany został na otwarcie festiwalu 10. Dni Muzyki Nowej w Klubie Żak w Gdańsku w dniach 4 i 5 stycznia 2020 roku.

„Oto ujrzeliśmy ustawiony pośrodku Sali Suwnicowej swego rodzaju sarkofag, w którym – jak się̨ wkrótce przekonaliśmy – umieszczony był fortepian z zamontowanym na nim systemem kamer. W sarkofagu onym – po krótkim muzycznym przywitaniu, w czasie gdy publiczność́ zajmowała swoje miejsca – zamknęła się̨ ubrana na czerwono Małgorzata Walentynowicz. Jej poczynania (dłonie na klawiaturze, twarz) śledziliśmy już̇ tylko dzięki owym kamerom, z których obraz wyświetlany był na czterech ekranach. Na ekranach tych, w przerwach pomiędzy kolejnymi kompozycjami pojawiała się̨ warstwa słowna, skupiająca się̨ na zjawisku echa i odbicia w lustrze.”

(z opisu Czesława Romanowskiego)

Fot. Paweł Wyszomirski