Do naszych czasów nie zachowały się żadne wzmianki, by jeden z najwybitniejszych dramatopisarzy starożytnej Grecji Eurypides angażował się w jakąkolwiek działalność publiczną na rzecz swojego miasta. Nie wiemy również, by przyjaźnił się z wpływowymi politykami. Możliwe, że właśnie dlatego najczęściej przegrywał w konkursach tragediowych, które każdego roku odbywały się w Atenach ku czci Dionizosa…

Znane mity w nowej konwencji

Eurypidesa, który pozostawał na uboczu życia swojej społeczności cechował jednak ostry zmysł publicysty. Miał odwagę, by przemawiać własnym, często odosobnionym głosem. Przedstawiał znane mity z nowej, nieoczywistej strony. Wykorzystywał je do stawiania trudnych, często bardzo niewygodnych pytań i nie podsuwał łatwych odpowiedzi.

W odróżnieniu od współczesnych mu artystów – przełamywał dotychczasowe konwencje tragediopisarskie i w sposób zupełnie nowy przedstawiał postaci kobiecie, które często stawały się głównymi bohaterkami jego utworów. Niejednokrotnie w sposób znaczący przewyższały inteligencją swoich scenicznych partnerów (tym bardziej nie powinny dziwić kolejne klęski Eurypidesa, ponieważ o wyniku konkursu tragediowego decydowali mężczyźni).

Jak wyglądał poranek po zdobyciu Troi?

Nie dostarczał on obywatelom swojego miasta łatwej i przyjemnej rozrywki. W „Trojankach” pokazał to, czego nie opowiedział nam Homer w „Iliadzie”. Jak wyglądał poranek po zdobyciu Troi. Jak kobiety, do tej pory przedstawicielki królewskiego rodu, zostały zepchnięte na samo dno ludzkiej egzystencji. Jak wygląda ich relacja ze zwycięzcami, przedstawicielami wysokiej kultury helleńskiej, którzy mordując niewinnych i bezbronnych przekraczają granice barbarzyństwa.

Pracując nad tym spektaklem twórcy starali się przyjrzeć procesowi dojrzewania do zemsty – ofiar na oprawcach. Pisząc „Trojanki” w kontekście trwającej wojny peloponeskiej Eurypides otwarcie krytykował imperialne ambicje Ateńczyków. Starał się im uświadomić, że w żadnym konflikcie zbrojnym nie ma zwycięzców ani zwyciężonych. Grecy z eposu Homera podobnie, jak współcześni Eurypidesowi Ateńczycy, uwierzyli, że są niepokonani i to sprawdziło na nich zgubę.

„Trojanki”

  • premiera: 8 września 2018 r., sobota, godz. 19.00
  • kolejny spektakl: 9 września 2018 r., niedziela, godz. 19.00
  • Teatr Wybrzeże
  • Duża Scena
  • ul. Świętego Ducha 2
  • Gdańsk

Autor sztuki: Eurypides
Reżyseria: Jan Klata
Współpraca dramaturgiczna: Olga Śmiechowicz
Scenografia i kostiumy: Mirek Kaczmarek
Muzyka: Michał Nihil Kuźniak
Ruch sceniczny: Maćko Prusak
Asystent reżysera: Marcin Starosta
Inspicjent: Jerzy Kosiła
Sufler: Katarzyna Wołodźko

W spektaklu występują:

  • Dorota Kolak – Hekabe
  • Jacek Labijak – Posejdon, Theoklymenos
  • Sylwia Góra-Weber – Atena, Apolonia
  • Piotr Biedroń – Zjawa Polydora
  • Magdalena Boć – Akanta
  • Agata Bykowska – Enyo
  • Małgorzata Brajner – Sophia
  • Cezary Rybiński – Talthybios
  • Małgorzata Gorol (gościnnie) – Kasandra
  • Magdalena Gorzelańczyk – Polyksena
  • Michał Kowalski – Odyseusz
  • Katarzyna Dałek – Andromacha
  • Michał Jaros – Neoptholemos
  • Grzegorz Gzyl – Menelaos
  • Katarzyna Figura – Helena
  • Robert Ninkiewicz – Agamemnon
  • Krzysztof Matuszewski – Polymestor

Plakat spektaklu Trojanki

Jan Klata (ur. 1973) – reżyser teatralny, dramaturg. Od 2013 do 2017 r. pełnił funkcję dyrektora Narodowego Starego Teatru w Krakowie. Studiował na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, a następnie na Wydziale Reżyserii Dramatu PWST w Krakowie. Zadebiutował jako reżyser w 2003 r. „Rewizorem” w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu. Na swoim koncie ma ponad 40 spektakli zrealizowane na deskach teatrów m.in. we Wrocławiu („Transfer!”, „Sprawa Dantona”, Utwór o Matce i Ojczyźnie”, Jerry Springer: The Opera”), w Gdańsku („H.”), Krakowie („Oresteja”, Trylogia”, Król Lear”, „Wróg ludu”) oraz Bochum („Hamlet”), Berlinie („Infinite jest”), Moskwie („Makbet”), Pradze („Miarka za miarkę”). Jego spektakle były grane kilkadziesiąt razy na całym świecie od Seulu po Buenos Aires, na najbardziej prestiżowych festiwalach m. in. na weneckim Biennale i paryskim Festiwalu Jesiennym. Jest laureatem m.in. Paszportu Polityki, nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Nagrody im. Konrada Swinarskiego. W tym roku „Wesele” w jego reżyserii zostało bezdyskusyjnym zwycięzcą 43. Opolskich Konfrontacji Teatralnych Klasyka Żywa, otrzymując nagrody m.in. za spektakl, dla zespołu aktorskiego czy za reżyserię właśnie. Jego ostatnią realizacją jest „Wielki Fryderyk” w Teatrze Polskim w Poznaniu.

Olga Śmiechowicz (ur. 1987) – filolog klasyczny, historyk teatru. Pracownik naukowy w Katedrze Teatru i Dramatu na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Współpracuje z The Centre for Aliative Research działającym przy Faculteit der Geesteswetenschappen Universitat vam Amsterdam, gdzie prowadzi zajęcia poświęcone polskiemu teatrowi współczesnemu. Prowadziła również gościnne wykłady na Uniwersytetach im. Iwana Franki we Lwowie, im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Ruprechta-Karola w Heidelbergu. Stypendystka University of Cambridge, Sankt-Peterburskogo Gosudarstvennogo Universiteta oraz L’Université Paris-Sorbonne. Odbyła również staże postdoktorskie na uniwersytetach w Wiedniu oraz Heidelbergu. Członek kolegium recenzenckiego „Frammenti sulla scena. Studi sul drama antico frammentario” wydawanego przez Centro Studi sul Teatro Classico Università degli Studi di Torino. Autorka monografii: „Poeci sceniczni w komediach Arystofanesa” (2014), „Arystofanes” (2015), „Polish theatre after the fall of the communism. Dionysus since ’89” (2018). Współautorka „Wiley-Blackwall encyclopedia of Greek comedy” (2018).

Mirek Kaczmarek (ur. 1970) – scenograf, absolwent Wydziału Komunikacji Wizualnej poznańskiej ASP. Od debiutu w 2001 r. stworzył scenografie, kostiumy i oprawę multimedialną do ponad 100 przedstawień. Jest stałym współpracownikiem reżyserów: Piotra Kruszczyńskiego (m.in. „Odejście głodomora” Tadeusza Różewicza, „Nie/Boska komedia. Rzecz o krzyżu” Zygmunta Krasińskiego), Jarosława Tumidajskiego (m.in. „Kreacja” Ireneusza Iredyńskiego, G®upa Laokoona” Tadeusza Różewicza, „Pan Tadeusz” według Adama Mickiewicza, „Solaris” według Stanisława Lema), Wiktora Rubina (m.in. „Orgia” Passoliniego oraz „Caryca Katarzyna”, „Joanna Szalona”, „Michael J.” Jolanty Janiczak), Jana Klaty (m.in. „Sprawa Dantona” Stanisławy Przybyszewskiej i „Do Damaszku” Strindberga) i Marcina Libera (m.in. „Fahrenheit 451″ Raya Bradbury’ego, „Być jak Steve Jobs” Michała Kmiecika oraz „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego). W 2012 r. był nominowany do Paszportów Polityki. Laureat wielu nagród artystycznych m.in. nagrody za scenografię do „Sprawy Dantona” na 33. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych Klasyka Polska, na I Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Boska Komedia oraz na Festiwalu Kontakt.

Michał Nihil Kuźniak (ur. 1983) – muzyk, kompozytor, współtwórca licznych projektów z pogranicza muzyki metalowej i alternatywnej. Lider zespołu Furia, jednego z najważniejszych przedstawicieli nowej fali polskiego black metalu. Oryginalny styl grupy, czerpiący ze śląskiego folkloru i młodopolskich powidoków, zyskał uznanie na Ziemi i pod ziemią, co potwierdzają występy na najbardziej prestiżowych festiwalach muzycznych (Primavera Sound, Off, Open’er, Roadburn) oraz liczne koncerty, m.in. w Niemczech, Francji, Hiszpanii, Ukrainie, Mołdawii, Japonii, a także w kopalni Guido, gdzie zarejestrowali jedną z płyt. Są odpowiedzialni za muzykę w „Weselu” w reżyserii Jana Klaty w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie. Ich ostatnia płyta „Księżyc milczy luty” została uznana przez polskich krytyków za jedną z najlepszych w 2016 r.

Maćko Prusak (ur. 1975) – choreograf i reżyser. Na scenie debiutował w połowie lat 90. jako aktor Wrocławskiego Teatru Pantomimy Henryka Tomaszewskiego, z którym był związany przez blisko 10 lat. Od 2003 r. zajmuje się głównie tworzeniem ruchu scenicznego w teatrze dramatycznym, współpracował m. in. z  Krystyną Meissner, Rudolfem Ziołą, Wojtkiem Klemmem, Pawłem Miśkiewiczem, Arturem Tyszkiewiczem, Nikołajem Koladą, Małgorzatą Bogajewską, Michałem Liberem. Reżyser spektakli dla dzieci i dorosłych, m.in. „Nocy bez księżyca” na podstawie książki Etgara Kereta i Shiry Geffen (Wrocławski Teatr Lalek, 2015), „Bachantek” według Eurypidesa (Wrocławski Teatr Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego, 2016), „Salta w tył” według reportaży sportowych Oty Pavla (Teatr Ludowy w Krakowie, 2018). Za swój pierwszy autorski spektakl „Klaus der Grosse” otrzymał Grand Prix Nurtu Off 31. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu (2010). Na tegorocznych 43. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych Klasyka Żywa otrzymał nagrodę za choreografię do spektaklu „Wesele” w reżyserii Jana Klaty, z którym stale współpracuje.

Marcin Starosta (ur. 1994) – absolwent teatralnej szkoły Łejery w Poznaniu, gdzie stawiał pierwsze sceniczne kroki. Działał offowo w Studiu Teatralnym Próby, CK Zamek, w którym wyreżyserował spektakle „Poza fantazmatem normalności” oraz „Angst”. Studiował Wiedzę o Teatrze na Uniwersytecie Jagiellońskim, reżyserując etiudy na podstawie „Makbeta” oraz „Trzech sióstr”, a także spektakl „Sen nocy letniej”. Asystent Kuby Skrzywanka przy „Kordianie” oraz Jana Klaty przy „Wielkim Fryderyku” w Teatrze Polskim w Poznaniu.