To była prawdziwa uczta dla melomanów. W Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku można było posłuchać m.in. uwertury Ludwiga van Beethovena, symfonii Feliksa Mendelssohna, a także koncertu skrzypcowego Jeana Sibeliusa. Kolejny, 75. sezon artystyczny na Ołowiance został zainaugurowany 18 września 2020 r. Podczas wydarzenia zostały wręczone nagrody specjalne marszałka województwa pomorskiego w dziedzinie kultury.
Wszystkie utwory zaproponowane przez szefa gdańskich filharmoników skierowały myśli ku Północy. Wystąpili: Orkiestra Symfoniczna PFB pod dyrekcją George’a Tchitchinadze, Hanna Pozorska – skrzypce, a koncert prowadził Konrad Mielnik.
Uwertura inspirowana losami polityka
Muzyka do dramatu „Egmont” Goethego została skomponowana przez Ludwiga van Beethovena na przełomie lat 1809/1810. Obecnie grana jest tylko uwertura, która należy do najczęściej wykonywanych utworów kompozytora. Utwór opiera się na losie wybitnego holenderskiego polityka hrabiego Egmonta.
Ludwig van Beethoven (1770-1827), Uwertura Egmont op. 84 [1810]
Fiński romantyk
Jean Sibelius jest najbardziej rozpoznawalnym kompozytorem fińskim. Jego muzyka cechuje się wyraźną, odrębną nutą. Sibelius napisał wiele poematów symfonicznych i 7 symfonii. Koncert skrzypcowy jest jedynym koncertem w całej twórczości Sibeliusa i jednocześnie jest najczęściej grywanym utworem. Pomimo to uchodzi za jeden z najtrudniejszych. Od pierwszych dźwięków przykuwa uwagę niezwykłą intensywnością prowadzonej frazy i trzyma w napięciu aż do końca. Prawykonanie miało miejsce 8 lutego 1904 r. w Helsinkach i zakończyło się katastrofą. Po delikatnej modyfikacji koncert został wykonany w Berlinie w 1905 r. Tak naprawdę na wielkie estrady koncertowe wprowadził utwór genialny wirtuoz Jasha Heifetz w latach 30. XX wieku. Na Ołowiance utwór ten zabrzmiał pod palcami 16-letniej skrzypaczki z Gdańska Hanny Pozorskiej.
Jean Sibelius (1865-1957)
- Koncert skrzypcowy d-moll op. 47 [1904]
- Allegro moderato
- Adagio di molto
- Allegro ma non tanto
Symfonia inspirowana szkockimi pejzażami
Symfonia Mendelssohna to przykład muzyki romantycznej, ale opartej na klasycznych zasadach. Kompozytor zaczął ją pisać w wieku 20 lat, ale ukończenie jej zajęło mu 13 lat. Ta symfonia powinna być uznana za ostatnią (piątą) symfonię Mendelssohna. W 1842 r. odbyło się pierwsze wykonanie Symfonii a-moll w Lipsku, a potem także w Londynie, gdzie na koncercie obecna była angielska księżniczka Wiktoria (późniejsza królowa), której to dzieło jest zadedykowane.
W III Symfonii Mendelssohn wyraźnie stara się o zachowanie spójności całego dzieła. Wszystkie części następują po sobie attaca (bez przerwy), temat wstępu pojawia się na końcu pierwszej części, a potem także w zmienionym charakterze na końcu finału. W rezultacie, symfonia kończy się w marszowym, pogodnym nastroju, a melancholia pierwszych części ustępuje radosnej apoteozie.
Feliks Mendelssohn-Bartholdy (1809-1847)
- III Symfonia a-moll „Szkocka” op. 56 [1829/1841]
- Andante con moto – Allegro un poco agitato
- Vivace non troppo
- Adagio
- Allegro vivacissimo – Allegro maestoso assai
